Aynı dönemde, ilginç bir şekilde Osmanlı'da da tasvirlerle süslenmiş kitapların sayısında da belirgin bir artış yaşandığını görmekteyiz. Yazma eserlerde, tasvirlerle zenginleştirilmiş bu eserler hem halk arasında hem de elit kesimde ilgi görüyordu. Bunlar, sadece bir tek yaprak üzerine çizilmiş tasvirlerden ibaret olabildiği gibi, bazen daha kapsamlı eserler halinde, mecmualar ya da albümler şeklinde de düzenlenebiliyordu. Örneğin, Paris'te bulunan bir nüsha, bu tarz eserlerin güzel bir örneğini oluşturuyor. Bu nüshada, Bektaşi bir dervişin tasviri yer alıyor ve bu tasvir bir albüm ya da mecmua içinde sunulmuş durumda. 

Önemli bir noktaya gelecek olursak, bugün artık net bir şekilde biliyoruz ki, 17. yüzyıl boyunca sadece Osmanlı İmparatorluğu’nda değil, aynı dönemde İran, Hindistan, Çin ve elbette Avrupa gibi farklı coğrafyalarda da benzer tarzda bir "tasvirat yapımı yükselişi" ve "okuryazar sayısında artış" gibi ortak temayüller vardı. Yine bu bölgelerde de resimli kitapların ve görsel sanatların yaygınlaşması, özellikle şehirli kesimlerin ilgisini çekmiş, kültürel üretimi canlandırmıştı.

Bu durumda, 17. yüzyıldan itibaren Avrasya genelinde, şehirli ve rafine zevkleri olan bir çeşit "orta sınıf" kültürünün ortaya çıkışından söz etmek mümkün olabilir mi? Bu orta sınıf, ekonomik gücünü ve eğitim düzeyini arttırdıkça sanata, edebiyata ve görsel kültüre olan ilgisini daha belirgin bir şekilde göstermeye başladı diyebilir miyiz? Bu kültür, bazı coğrafyalarda güçlü ve yaygın bir şekilde kendini gösterirken, bazı bölgelerde daha cılız ve sınırlı bir biçimde tezahür etmiş olabilir. Ancak, genel bir bakışla, bu dönem, şehirli okuryazar sınıfın kültürel tüketiminin arttığı, görsel ve yazılı ürünlerin yaygınlaştığı bir dönem olarak değerlendirilebilir. Global ölçekte veya en azından Avrasya’nın farklı bölgelerinde ortak bir kültürel yükselişin izlerini görmek mümkün gibi gözüküyor.

Bir Bektaşi tasviri.
Bibliothèque nationale de France, Manuscript Turc 140, vr. 13